آرشیو اردیبهشت ماه 1402

کیست مو یا کیست پیلونیدال چیست؟

پیلونیدال کیست (پی لو نی دال ) توده ای غیر طبیعی درون پوست بوده که حاوی مو و ترشحات پوستی است. کیست مویی در اکثر اوقات در بالاتر از کفل ها و نزدیک استخوان دنبالچه به وجود می آید از این رو برخی آن را کیست مویی دنبالچه نیز می نامند. پیلونیدال کیست هنگامی پدید می آید که مو، پوست را شکافته و به درون آن باز می گردد در این هنگام زیر پوست آبسه و عفونتی دردناک به وجود می آید.
از جمله راه های درمان این کیست، لیزر و ایجاد چاک در محل و برداشتن یا تخلیه نمودن آن است. این عارضه در بین آقایان جوان رایج تر بوده و به خصوص در افرادی که در زمان های طولانی نشسته اند بیشتر به چشم می خورد.
برای مثال رانندگان تراکتور، یا کارمندانی که به صورت ثابت نشسته اند، از دسته افرادی هستند که خطر ریسک ابتلا به این بیماری برای آنها بیشتر است.

علائم کیست مویی چیست؟

علائم و نشانه هایی وجود دارند که شما به محض مشاهده آنها می توانید به پزشک مراجعه کرده و این بیماری نشیمنگاهی را کنترل نمود.
برخی از این علائم عبارت اند از:

• احساس درد در بالای باسن و بین دو کفل که با نشستن بیشتر می شود.
• متورم شدن ناحیه ای مانند جوش در محل
• موی بیرون زده در ناحیه
• وجود سوراخ های کوچک در محل
• قرمز شدن ناحیه بدون علائم خاص دیگر
• خروج چرک یا ترشح از ناحیه (ممکن است ترشحات بد بو باشد)
• تب و تهوع

علت پدید آمدن کیست مویی مقعدی چیست؟

به طور کلی این بیماری در بین آقایان شایع تر است. اما عوامل متعددی می توانند در به وجود آمدن کیست مویی مقعدی نقش داشته باشند. عدم رشد نمودن مو و تا خوردن آن به درون پوست، اصلی ترین دلیل به وجود آمدن کیست مو می باشد. اما دلایل محیطی دیگری وجود دارد که خطر ابتلا به این بیماری نشیمنگاهی که گاها فیستول مویی شناخته می شود را افزایش می دهد.
تغییرات هورمونی به خصوص در بین آقایان از دیگر عواملی است که موجب تحریک موهای زائد و ایجاد اختلال در مو و پوست آنها می شود.
برخی از عوامل تشدید کننده کیست مویی را با یکدیگر بررسی خواهیم کرد:

• پوشیدن لباس های تنگ و چسبان
• داشتن موهای زائد زبر و متراکم
• نداشتن تحرک کافی
• نشستن های طولانی مدت
• افراد درسن بلوغ
• بهداشت فردی ضعیف
• افرادی که شکاف باسن آنها عمق بیشتری دارد
• چاقی و اضافه وزن

کیست مویی حاد

هنگامی که سینوس مویی حاد ایجاد می شود، در ابتدا با علائم کمی چون قرمزی تورم یا فرورفتگی مواجه می شوید. در صورت بی توجهی به این عارضه، شما از علائم بیشتر و سخت تری رو به رو شده و نیازمند درمان پیشرفته تری خواهید بود.

برخی از علائم کیست مویی حاد:

• تب
• تورم و التهاب شدید
• ترشح چرک و خونابه از ناحیه
• درد خفیف یا شدید درناحیه کمر
• حفره حفره شدن پوست کمر

کیست پیلونیدال مزمن

کیست مویی مزمن نوعی از سینوس است که بیشتر افراد به آن دچار می شوند. در این نوع کیست، درد ناحیه کمر و محل کیست بیشتر و خروج چرک و ترشح از کیست کمتر است. اما گاهی پیش می آید که کیست ترکیده و مقداری چرک و خونابه از آن خارج شود. بدانید این به معنای درمان و بهبود کامل سینوس نیست و شما همچنان به معاینه پزشک نیاز دارید.

کیست مویی در زنان

کیست مویی در بانوان و به خصوص در دوران بارداری از عارضه های نا شایع پوستی است که اغلب در بین خانمهای باردار دیده می شود. این عارضه که به دلیل تغییرات هورمونی بانوان ممکن است رخ دهد که علائمی مشابه با کیست معمولی عادی دارد. اما شایان به ذکر است که اگر بیماری پیشرفت کرده باشد به طوری که به عمل جراحی یا لیزر کیست مویی نیازمند باشد، درمان باید پس از زایمان و دوران نقاهت انجام شود.

ترکیدن کیست مویی دنبالچه

بسیاری از بیمارانی که به سینوس پیلونیدال مبتلا می شوند تصور می کنند با ترکیدن، یا ترکاندن کیست مویی باسن می توانند آن را درمان و از بین ببرند. اما نکته این است که فیستول مویی را نمی توان با این روش درمان کرد و ترکیدن آن تنها نشانه ها و خطرات بیماری را افزایش می دهد. افزایش عفونت، ایجاد بوی نامطبوع، گسترش یافتن عفونت تا مهره ها و ستون فقرات و آسیب رسانی جدی به آنها و احتمال بروز کمر درد از جمله خطرات ترکیدن سینوس مویی هستند.

تاریخچه پدید آمدن کیست مویی کمر

این بیماری از زمان جنگ جهانی دوم به بیماری رانندگان جیپ شناخته می شد. چرا که در آن زمان افراد ساعات طولانی در مسیرهای ناهموار رانندگی کرده و بالا پایین می رفتند. همین امر در دراز مدت سبب بروز کیست مویی کمر در آنها می شد.

عوارض کیست مویی

کیست مویی از دسته بیماری های عفونی می باشد که تنها با تخلیه یا لیزر درمان شده و به صورت خود به خود خوب نمی شود. بنابراین در صورت بی توجهی به علائم سینوس می تواند برای بیمارعوارضی را به همراه آورد که فعالیت های فرد را تحت تاثیر قرار دهد.

برخی از عوارض کیست مویی عبارت اند از:

• پخش شدن عفونت
• عفونت خون
• درد
• رشد کیست
• سرطان پوست
• امکان آسیب به نخاع در صورت گسترش عفونت (به دلیل قرار داشتن در ناحیه)

چه زمانی به پزشک مراجعه کنیم؟

هنگامی که علائم ظاهری و درد ناشی از کیست را احساس کردید، سریعا به پزشک مراجعه کنید. جراح عمومی یا پزشک گوارش با معاینه شما می تواند شدت بیماری را بررسی کرده و نوع درمان شما را مشخص نماید. البته انتخاب پزشک با تجربه و حرفه ای، تا حد زیادی در شیوه درمان شما موثر است چرا که اگر عفونت و کیست به صورت کامل از بدن فرد خارج نشود، ممکن است دوباره به حالت اولیه خود باز گردد.

بهترین روش درمان کیست مو

انتخاب شیوه درمان کیست مویی به هر روشی که باشد بسته به شرایط جسمانی بیمار و تشخیص پزشک صورت میگیرد. اما برخی از این شیوه های درمانی را با یکدیگر بررسی خواهیم کرد.

لیزر کیست مویی

لیزر همیشه بهترین روش درمانی در درمان هرگونه مشکل عارضه به حساب می آید. چرا که از پیشرفته ترین حالت درمانی استفاده کرده و از کمترین عارضه برخوردار است. در این روش درمانی فرد پس از درمان، به راحتی می تواند کارهای روزانه خود را انجام دهد و درد و خونریزی ندارد.
همچنین در این روش عوارضی چون جای بخیه و جای زخم عمل وجود نداشته و به حالت اولیه خود باز می گردد.

عمل کیست مویی به روش باز

درمان کیست مویی با روش باز عمل جراحی بدان معنی است که بیمار یا بیهوش می شود یا به صورت بی حسی از کمر به پایین جراحی می شود. شکاف بیضی شکلی که حین عمل پزشک ایجاد می کند، پس از تخلیه کیست باز مانده و پانسمان می شود تا به صورت طبیعی و طی شدن زمان بهبود یابد.
این روش نیازمند مراقبتهای ویژه است تا هیچ گونه عفونت و مشکلی ایجاد نکند. البته بهبودی در این روش درمانی کمی با دشواری مواجهه است و از زمان بیشتری برخوردار است.

عمل کیست مویی کمر به روش بسته

در روش درمان عمل جراحی بسته که بیمار بیهوش می شود، پزشک معالج ناحیه کیست را به شکل بیضی برش داده کیست را خارج و سپس محل را بخیه می زند. این روش روند بهبود سریع تری را فراهم می آورد و دوران نقاهت آن کمتر است. همچنین احتمال ابتلا به عفونت به دلیل بسته بودن زخم کاهش می یابد. البته انتخاب بهترین نوع جراحی وابسته به شرایط بیمار می باشد.

طول درمان کیست پیلونیدال چقدر است؟

اگر نگران زمان و دوران نقاهت پس از عمل یا لیزر هستید، باید بدانید پس از به کار گیری روش لیزر شما می توانید به کارهای روزمره خود برسید و 1 روزه درمان شوید. اما در عمل جراحی باز یا بسته دوران بهبود ممکن است بین 3 الی 4 ماه به طول بیانجامد.

بیماری های مقعد

بعضی ازافراد به دلیل احساس شرم، از مطرح کردن بیماری مقعدی خود با پزشک و اعضای خانواده خودداری می‌کنند و با به تأخیر انداختن روند پیگیری و بررسی اختلال ایجاد شده، فقط درمان خود را سخت‌تر خواهند کرد. از طرفی هم ممکن است نشانه‌ها خبر از مشکلات جدی نشیمنگاهی مانند سرطان مقعد بدهند که در آن صورت هر لحظه تعلل می‌تواند جان فرد را به خطر بیاندازد. بنابراین توجه به نشانه‌ها و اجتناب از نادیده گرفتن آن‌ها در بیماری‌های مقعدی بسیار مهم است. در ادامه با برخی از این بیماری های مقعدی آشنا خواهیم شد.

شقاق مقعد

شقاق مقعد پارگی یا زخم در مخاط درون یا پوست خروجی مقعد است که ممکن است توسط یک آسیب ناشی از اجابت مزاج مشکل یا مدفوع سفت و بزرگ و حتی اسهال شدید و آبکی ایجاد شود. در یک حالت غیر متداول هم می‌تواند در پی رابطه‌ی جنسی مقعدی خشن ایجاد ‌شود. با گرفتگی عضلانی اسفنکتر مقعد خونرسانی به زخم و شکاف ایجاد شده کمتر شده و بهبود آن را به تأخیر می‌اندازد.
ترک مقعدی باعث درد تیز و خونریزی در حین یا مدت کوتاهی پس از اجابت مزاج می‌شود. درد برای چند دقیقه تا چند ساعت طول می‌کشد و سپس تا اجابت مزاج بعدی فروکش می‌کند. پزشک می‌تواند با مشاهده و معاینه‌ی آرام مقعد پارگی ناشی از شقاق را بررسی کند. در موارد نادر، شقاق مقعد ممکن است نشانه‌ای از یک اختلال مانند بیماری التهابی روده (IBD)، بیماری آمیزشی (STD) یا سرطان باشد. برای تشخیص این بیماری‌ها انجام تست‌های تکمیلی مانند کولونوسکوپی تحت بی‌هوشی نیاز است.
مصرف مکمل‌های نرم‌کننده مدفوع یا پسیلیوم با افزایش فیبر رژیم غذایی می‌تواند یبوست و اجابت مزاج مشکل بیمار را تا حدی کاهش دهد. گاهی اوقات استفاده از پماد زینک اکسید محافظ یا شیاف ملین (مانند گلیسیرین) به نرمی مدفوع کمک می کند.

ستفاده از بی‌حس کننده‌های موضعی (مانند بنزوکائین یا لیدوکائین ) بر روی مقعد یا حمام آب گرم نشسته به مدت ۱۰ تا ۱۵ دقیقه پس از اجابت مزاج با افزایش جریان خون به منطقه به رفع احساس ناراحتی و بهبودی فرد کمک می‌کند. درمان‌های لازم برای کاهش گرفتگی اسفنکتر مقعد و بهبود شقاق شامل تزریق سم بوتولینوم، استفاده از پماد نیتروگلیسیرین یا مسدودکننده‌های کانال کلسیم (مانند کرم یا ژل نیفدیپین، دیلتیازم) به ناحیه‌ی شقاق است.
در صورت مؤثر نبودن این درمان‌ها فرد کاندید جراحی برداشت زخم یا برداشت قسمتی از عضله‌ی دریچه‌ای مقعد یا هر دو می‌شود. با احتمال کمتری کشیدن و اتساع دریچه‌ی مقعد هم ممکن است، انجام شود.

هموروئید

بیماری هموروئید یا بواسیر با ورم و واریسی شدن وریدهای واقع در دیواره‌ی راست روده و مقعد به وجود می‌آید. مویرگ‌های مقعدی تحت تأثیر فشار بیش از حد متورم می‌شوند و توانایی بازگشت خون به سمت قلب را از دست می‌دهند. این فشار ممکن است مربوط به بارداری، بلند کردن اجسام سنگین یا زور زدن‌های مکرر در هنگام دفع مدفوع سفت و سخت باشد. توده‌ی هموروئیدی ایجاد شده در داخل یا خارج از مقعد می‌تواند درد یا خونریزی ایجاد کند.
احساس پری رکتوم و تخلیه‌ی ناکامل آن پس از اجابت مزاج از دیگر نشانه‌های هموروئید است. خارش در منطقه مقعد معمولاً نشانه‌ی اختصاصی بیماری بواسیر نیست اما ممکن است توده‌ی بواسیری از تمیز کردن مناسب و صحیح مقعد جلوگیری کند و منجر به خارش شود.

فیستول مقعد

فیستول مقعدی یک مجاری باریک است که از درون کانال مقعد به سمت پوست اطراف مقعد باز شده است. فیستول خود‌به‌خود یا در ادامه‌ی یک آبسه ‌آنورکتال به وجود می‌آید. علل مستعد کننده آن شامل بیماری کرون و سل است. در مواردی هم ممکن است از دیورتیکولیت، تومورها، یا تروما ناشی شود.  فیستول در نوزادان مادرزادی هستند و در میان پسران شایع‌تر است. فیستول رکتوواژینال از عوارض ثانویه بیماری کرون، صدمات زایمانی، پرتو درمانی یا سرطان است.
علایم آن شامل ترشحات بدبو، خون‌آبه‌ای و چرکی است که در صورت عفونت دردناک هم می‌شود. تشخیص آن با معاینه و انجام سیگموئیدوسکوپی در صورت شک به بیماری کرون امکان‌پذیر است. فیستول مقعدی در اغلب موارد نیاز به عمل جراحی خواهد داشت.

کیست مویی

بیماری پیلونیدال با کیست مویی یک عفونت ناشی از موی برگشته درون پوست است که در بالای شکاف باسن و در انتهایی‌ترین نقطه‌ی ستون فقرات قرار گرفته است. این بیماری معمولاً در مردان جوان و پر مو رخ می‌دهد اما می‌تواند در زنان نیز ایجاد شود. گاهی اوقات به دلایل ناشناخته، مو تحریک شده و به سمت درون پوست رشد می‌کند. این بیماری درون حفره‌ی بالای خط باسن اتفاق می‌افتد و کیست پیلونیدال نامیده می‌شود. کیست ممکن است هیچ علایمی نداشته باشد یا برعکس آلوده شود و عفونت کند. اگر عفونت باعث تجمع چرک درون کیست شود، آبسه پیلونیدال نامیده می‌گیرد. آبسه پیلونیدال باعث درد، قرمزی و تورم می‌شود. گاهی اوقات چرک آن خود‌به‌خود تخلیه خواهد شد.
این بیماری با مشاهده‌ی دقیق ناحیه‌ی و مشاهده‌ی سوراخ کوچک آن در منطقه‌ی عفونی تشخیص داده می‌شود. آبسه پیلونیدال باید به صورت سرپایی برش خورده و چرک درون آن تخلیه شود. اما سینوس پیلونیدال، نیاز به عمل جراحی دارد. می توانید با مشاهده عکس کیست مویی انواع روشهای جراحی و لیزر را با یکدیگر مقایسه نمایید.
کیست‌های بزرگتر ممکن است نیاز به جراحی با روش فلپ داشته باشند. در روش فلپ، پوست و گاهی اوقات عضله از یک منطقه نزدیکی به سینوس برداشته و به صورت پوشش منطقه‌ای که کیست برداشته شده است، پیوند می‌شود.

بیرون زدگی مقعد یا پرولاپس رکتوم

پرولاپس رکتوم برآمدگی بدون درد بافت درون مقعدی به سمت بیرون از آن است که اغلب از زور زدن بیش از حد حین دفع مدفوع ناشی می‌شود. تشخیص آن با کمک مشاهد و معاینه مقعد و حتی تصویربرداری‌های مختلف امکان پذیر است. پرولاپس رکتوم موقتی فقط در نوزادان و کودکان رخ می‌دهد که معمولاً بدون جراحی بهبود می‌یابد. ولی پرولاپس رکتوم در بزرگسالان روز به روز بدتر شده و پایدار باقی می‌ماند، پس باید جراحی ‌شود. پرولاپس رکتوم باعث خروج راست روده و ایجاد ظاهری قرمز رنگ و مرطوب و گوشتی در اطراف خروجی مقعد خواهد شد. خونریزی مقعد و ناتوانی در کنترل مدفوع (بی‌اختیاری مدفوع) از علایم شایع این اختلال مقعدی است. در پرولاپس‌های شدید هم احتمال بروز درد وجود دارد. افتادگی کامل مقعد حالت دیگری است که در زنان مسن‌تر از ۶۰ سال رخ می‌دهد.
منبع: ایران کلینیک

آبسه مقعد چیست؟

آبسه مقعدی یک حفره عفونی و پر از چرک و خون است که در نزدیکی دهانه مقعد یا رکتوم پدید می آید. این حفره عفونی در ابتدا معمولا به صورت یک جوش بزرگ و توده ظاهر شده که بسیار دردناک است و موجب بروز علائم آزار دهنده ای در فرد می شود. بسیار از افراد در مراحل ابتدایی ابتلا به آبسه مقعد آن را یک جوش شمرده و اقدام به ترکاندن آن می کنند که بسیار خطرناک است.
دلایل بسیار متعددی می تواند موجب بروز آبسه مقعدی شود که یکی از آنها مسدود شدن مسیر غدد درون مقعد است که توده ی عفونی را به وجود می آورد.

علت آبسه مقعد

همانطور که گفته شد، دلایل متعددی سبب پدید آمدن این عارضه عفونی پوستی در ناحیه نشیمنگاهی می شود.
برخی از مواردی که موجب پدید آمدن آبسه مقعدی می شوند عبارت اند از:

• رابطه جنسی مقعدی: رابطه جنسی مقعدی محافظت نشده و بدون کاندوم می تواند یکی از دلایل بروز عفونت های مقاربتی از جمله آبسه مقعد گردد.
• شکاف مقعد: در صورتی که پارگی یا شکاف مقعدی که همان بیماری شقاق است درمان نشود، موجب آبسه می شود.
• روده: داشتن عفونت های روده ای و بی توجهی به آن.
• بارداری: تغییرات وزنی و هورمونی ناشی از بارداری می تواند در به وجود آوردن آبسه موثر باشد.
• بهداشت: عدم رعایت بهداشت فردی که موجب بروز جوش و در نهایت ابسه می گردد.
• صدمه: دفع مواد خوراکی تیز مانند استخوان ماهی، مرغ، پوست تخم مرغ که موجب زخم و صدمه در ناحیه مقعد و روده می شوند.

علائم آبسه مقعدی چیست؟

عفونت و آبسه های سطحی ناحیه مقعد معمولا علائمی یکسان دارند. اما این علائم گاه وابسته به میزان حاد یا خفیف بودن بیماری متفاوت هستند.
برخی از این علائم به طور کلی عبارت اند از:

• درد مداوم و نبض مانند که هنگام نشستن فرد تشدید می شود.
• قرمزی اطراف دهانه مقعد
• برآمدگی ناحیه (تورم)
• سفید یا زرد شدن ناحیه برآمدگی (شبیه به جوش)
• خروج ترشح مقعدی و عفونت بدبو
• یبوست
• احساس درد حتی هنگام لمس شکم

البته این علائم مربوط به آبسه های سطحی و خارجی پوست هستند. افرادی که نوع عمیق و درونی آبسه را تجربه می کنند علائمی چون تب، بدن درد، بی اشتهایی لرز و بیحالی را نیز به همراه دارند. همچنین حاد شدن آبسه مقعد موجب ابتلا به فیستول شده و فرد را به انواع فیستول های پیچیده و حاد مبتلا می کند.

انواع آبسه مقعد

آبسه های مقعدی، براساس محل قرارگیریشان و ساختار عمیق یا سطحی بودنشان دسته بندی می شوند. این طبقه بندی هنگام تشخیص و درمان بسیار موثر است. برخی از آنها عبارت اند از:
پری آنال یا دور مقعد: دارای بیشترین میزان شیوع بوده که زیر پوست و پایین ترین ناحیه مقعد به وجود می آید.
آبسهٔ رترورکتال یا پشت مقعد: این نوع از آبسه در پشت مقعد پدید آمده و عمیق است.
فوق بالابر: که کمترین میزان شیوع را دارد و در عمیق ترین ناحیه مقعد به وجود می آید.

خطر ابتلا به آبسه مقعدی در چه افرادی بیشتر است؟

مسدود شدن غدد درون مقعد که وظیفه ترشح دارند نیز یکی از عوامل موثر در به وجود آوردن آبسه یا عفونت مقعدی است. البته باید توجه نمود که خطر ابتلا به این بیماری در برخی افراد بیشتر بوده و ممکن است آن قشر خاص را را بیشتر از افراد دیگر تحت تاثیر خود قرار دهد.
برخی از افرادی که خطر ریسک ابتلا به آبسه در آنها بیشتر است عبارت اند از:

• افرادی که بیماری کولیت دارند.
• افراد مبتلا به دیابت
• بیماران پوستی
• افرادی که داروهای خاصی مصرف می کنند( مانند پردنیزولون)
• افرادی که شیمی درمانی می کنند.
• خانمهای باردار
• افرادی که دارای رابطه جنسی مقعدی هستند و از کاندوم استفاده نمی کنند.
• بیماران مبتلا به HIV
• افراد دارای بیماری های التهابی روده و لگن
• افراد مبتلا به یبوست یا اسهال مزمن

عوارض

آبسه مقعد از بیماری های خطرناک ناحیه نشیمنگاهی بوده که بی توجهی به آن، زمینه ساز مشکلات بزرگتر است و درمان را بسیار دشوار می سازند. علاوه بر آن بی توجهی به درمان آبسه مقعد میتواند موجب پخش شدن عفونت و فراگیر شدن آن در سطح بدن شود.
این مشکلات عبارت اند از:

• به وجود آمدن فیستول مقعدی
• بروز شقاق مقعدی
• گسترش عفونت در نقاط مختلف بدن
• سرطان مقعد
• بی اختیاری مدفوع

برای درمان آبسه مقعدی به چه پزشکی مراجعه کنیم؟

هنگامی که علائم مذکور اعم از درد، تورم و عفونت را مشاهده کردید سریعا به پزشک متخصص یا جراح عمومی مراجعه کنید. چرا که بی توجهی به آبسه مقعد سبب بروز فیستول شده و درمان را با چالش رو به رو می کند.
برای مثال اگر آبسه در مراحل اولیه باشد پزشک با تخلیه آن شما را درمان میکند . اما اگر بیماری پیشرفت کرده باشد، ممکن است درمان نیازمند به کارگیری روشهای درمانی دیگری چون لیزر باشد.

آیا ابسه خود به خود درمان می شود؟

خیر آبسه مقعد خود به خود درمان نمی شود و بلکه بی توجهی و عدم به کارگیری روش درمانی مناسب موجب بروز مشکلات و بیماری های خطرناک تری چون فیستول یا سرطان مقعد نیز می شود. علاوه بر آن نیز برای از بین بردن لایه های عفونی نیازمند برداشتن سطح آسیب دیده و عفونی پوست به وسیله انجام عمل جراحی یا لیزر می شوید.
منبعک کلینیک نشیمنگاه

اگر آبسه مقعد بترکد چه کار کنیم؟

هنگامی که آبسه مقعد به طور کامل درمان نشود، می ترکد. این ترکیدگی به معنای درمان شدن و تخلیه عفونت های درون آن نبوده و علائم بهبودی به همراه نمی آورد. بلکه گاهی آبسه به طور قوی تر باز می گردد. بنابراین هنگامی که آبسه مقعد ترکید بدون دستکاری و تجویز داروهای خودسرانه به پزشک مربوطه مراجعه نموده و جهت درمان قطعی آن اقدام نمایید.

سالانه حدود ۱۰۰۰۰۰ نفر در سراسر جهان به فیستول واژن مبتلا می شوند. احتمال ابتلا به فیستول رکتوواژینال در کشورهایی با مراکز پزشکی محدود بیشتر است.

این فیستول ها ممکن است پس از زایمان های طولانی مدت واژینال که چند روز طول می کشد ایجاد شوند. فشاری که کودک شما به دیواره واژن فشار می آورد می تواند جریان خون را کاهش دهد و باعث مرگ بافت شود. در نتیجه در این بافت ها سوراخ هایی ایجاد شده که می توانند این عضو از بدن را به نواحی مجاور آن منتقل کنند.

علت به وجود آمدن

ضربه به بافت واژن جریان خون را متوقف کرده و باعث مرگ بافت و ایجاد فیستول می شود. فیستول رکتوواژینال ممکن است در عرض چند روز ایجاد شده یا ممکن است طی چندین سال تشکیل شوند. یک فرد به ندرت فیستول رکتوواژینال مادرزادی دارد، به این معنی که این سوراخ از زمان تولد وجود داشته است.

علل فیستول رکتوواژینال عبارتند از:

زایمان طولانی مدت، پارگی واژن در حین زایمان یا اگر ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی شما یک برش (برشی) برای کمک به زایمان شما ایجاد کرده است (اپیزیوتومی).

• جراحی شکم یا لگن، از جمله سزارین و هیسترکتومی.
• سرطان در ناحیه لگن، مانند سرطان دهانه رحم یا سرطان روده بزرگ (کولون).
• بیماری های التهابی روده (IBD) مانند بیماری کرون و کولیت اولسراتیو.
• عفونت های روده بزرگ مانند دیورتیکولیت.
• پرتودرمانی به ناحیه لگن.

روش تشخیص چگونه است؟

زمانی که به یک پزشک متخصص مراجعه می کنید، یک معاینه فیزیکی و معاینه لگن انجام می دهد. آنها همچنین در مورد علائم شما سوالاتی می پرسند.

تست های تشخیصی این بیماری عبارتند از:

• شمارش کامل خون و آزمایش ادرار برای بررسی عفونت.
• آزمایش رنگ با استفاده از رنگ در رکتوم شما برای بررسی علائم نشت بین واژن و راست روده.
• فیستولوگرافی رادیوگرافی برای تعیین تعداد و اندازه فیستول ها.
• ام آر آی یا سی تی اسکن لگن برای عکس برداری از واژن و راست روده.
• سیگموئیدوسکوپی انعطاف پذیر برای مشاهده رکتوم و قسمت پایین روده بزرگ (کولون).
• کولونوسکوپی برای بررسی داخل راست روده و سراسر روده بزرگ.

درمان فیستول رکتوواژینال چیست؟

فیستول های کوچک رکتوواژینال ممکن است در طول زمان خود به خود بهبود یابند. ممکن است برای عفونت ها به آنتی بیوتیک یا دارو برای IBD نیاز داشته باشید.

اکثر افراد مبتلا به فیستول رکتوواژینال برای بستن دهانه نیاز به جراحی دارند. پزشک متخصص ممکن است از بافت یا بافت آزمایشگاهی شما برای ترمیم فیستول رکتوواژینال استفاده کند. از هر ۱۰ نفر ۹ نفر پس از جراحی به طور کامل بهبود می یابند.

اگر سوراخ آن بزرگ باشد، ممکن است به کولوستومی موقت نیاز داشته باشید. این روش مدفوع را از روده بزرگ و راست روده شما دور می کند تا زمانی که فیستول بهبود یابد. مدفوع از طریق یک سوراخ جراحی در شکم به نام استوما از بدن شما خارج می شود. در کیسه ای جمع شده که مرتباً آن را عوض می کنید. بعداً برای اتصال مجدد روده و بستن استوما به جراحی دیگری نیاز خواهید داشت.
فیستول چیست / دکتر مجازی

بیماری بواسیر یا هموروئید در اثر وارد شدن فشار به عروق درونی یا بیرونی انتهای راست روده پدید آمده و سبب بروز علائم در فرد بیمار می شود. عوامل بسیاری از جمله زایمان، یبوست، حمل و جا به جایی اشیاء سنگین، اسهال و …. در به وجود آوردن این بیماری موثر بوده و فرد را تحت تاثیر قرار می دهد.

بنابر این متورم شدن عروق ناحیه رکتوم یا درون روده بواسیر نامیده می شود که دارای انواع داخلی، خارجی و بواسیر خونی است.

بهترین پماد و دارو برای بواسیر

همانطور که گفته شد، استفاده از دارو و پماد برای درمان بواسیر تنها در زمانی نتیجه می دهد که بیماری در اولین سطح خود باشد.
استفاده از پماد آنتی هموروئید، شیاف یا دیگر دارو ها پس از گذشت بیماری از مرحله ابتدایی بی فایده بوده و تنها درمان بواسیر با لیزر امکان پذیر است.
انتخاب پماد و داروی مناسب درمان هموروئید نیز بر اساس نوع بواسیر و میزان پیشرفت بیماری صورت می گیرد. که در ادامه با برخی از آنها آشنا می شویم.
برخی از داروهایی که در مراحل اولیه این بیماری موثر هستند عبارت اند از:

• پماد آنتی هموروئید
• پماد لیدوکائین
• پماد ام جی
• پماد هیدروکورتیزون
• شیاف آنتی هموروئید

پماد آنتی هموروئید

پماد آنتی هموروئید از دسته درمان فوری درد بواسیر و بهبود علائم اولیه بیماری هموروئید یا بواسیر است که تا حد زیادی موجب کاهش علائم این بیماری می شود. ترکیبات گیاهی پماد آنتی هموروئید با اثرات قابض کنندگی، ضد التهابی و ضد درد و بی حس کننده ای که دارد می تواند درد، سوزش و خارش ناحیه را کاهش داده و به بهبود وضعیت جسمی فرد کمک کند.
علاوه بر آن این پماد معمولا در بهبود علائم بواسیر خارجی کاربرد داشته و بهتر است برای درمان بواسیر داخلی از شیاف آنتی هموروئید استفاده شود.
از دیگر موارد استفاده از پماد آنتی هموروئید می توان به درمان اختلالات در مجرای مقعد، التهاب راست روده، درمان بیماری های مقعدی مانند شقاق و خارش و .. اشاره نمود.

عوارض

به طور کلی پماد آنتی هموروئید عوارض و خطرات جدی را به دنبال ندارد، اما اگر پس از گذشت 1 هفته استفاده نشانه ای از بهبودی مشاهده نکنید، ممکن است پماد عوارض و خطراتی از خود نشان دهد. علاوه بر آن استفاده داروی هموروئید بدون مشاهده بهبودی یا علائم آن موجب اتلاف وقت در درمان می شود.
برخی از عوارضی که ممکن است در صورت استفاده بی رویه از پماد آنتی هموروئید مشاهده کنید:

• خارش
• سوزش ناحیه مقعد
• قرمزی و راش پوستی
• درد
• واکنش های حساسیتی
• خونریزی مقعدی (اگر قبل از اقدام به درمان خونریزی وجود نداشته باید با پزشک در این باره مشورت نمایید.)

موارد و طریقه مصرف پماد آنتی هموروئید

نحوه مصرف از پماد آنتی هموروئید بسیار آسان بوده و کافی است 4 بار در روز بر روی ناحیه آسیب دیده استعمال شد.
بهترین زمانهای مصرف پماد آنتی هموروئید هنگام صبح، شب هنگام خواب و پس از هر بار اجابت مزاج است.
این دارو علاوه بر پماد به شکل شیاف آنتی هموروئید نیز در دسترس است تا درمان هموروئید داخلی آسان تر شود. همچنین برای استفاده از این دارو نیازی به نسخه پزشک نیست اما بهتر است قبل از استفاده از آن با پزشک مشورت کرده و بیشتر از حد مجاز تعیین شده توسط پزشک از آن استفاده نکنید. (حد مجاز استفاده از دارو 1هفته الی 10 روز است)
برای استعمال پماد آنتی هموروئید بهتر است مراحل زیر را رعایت کنید:

• دستهای خود را کامل با آب وصابون بشویید.
• مقعد را با آب و صابون بشویید و با استفاده از دستمال نرم خشک کنید.
• پماد را به آرامی به روی ناحیه استعمال نمایید به گونه ای که ناخن ها سبب آسیب یا خراش نشوند.
• برای استفاده بهتر و آسانتر می توانید از اپلیکاتور استفاده نمایید.
• بعد از مصرف پماد دستها و اپلیکاتور مصرفی را به خوبی بشویید.

استفاده از این دارو نیازمند بررسی و رعایت برخی نکات است که عبارت اند از:

• اگر نوبت مصرف دارو را فراموش کردید، در صورتی که تا زمان نوبت بعدی فاصله زیادی است آن را مصرف کنید اما اگر زمان استعمال نوبت بعدی فرا رسیده نیازی به استعمال پماد نیست.
• در صورت بروز خونریزی (خونریزی که قبل از مصرف دارو وجود نداشته است) مصرف دارو را قطع نموده و با پزشک مشورت کنید.
• پماد آنتی هموروئید با داروهای‌ مسدد بتا آدرنرژیک‌ تداخلی دارویی دارد زیرا داروهای مسدد، جریان خون در کبد را کاهش داده و اثرات دارو را از بین می برد.
• در دمای کمتر از 30 درجه سانتی گراد نگهداری شود.
• مصرف پماد آنتی هموروئید در دوران شیردهی و بارداری می بایست با مشورت پزشک صورت گیرد.

طریقه استفاده از اپلیکاتور پماد آنتی هموروئید

اپلیکاتور وسیله ای یکبار مصرف جهت استفاده آسانتر از انواع دارو ها و پماد های مقعدی می باشد. این وسیله به گونه ای طراحی شده که کامل ناحیه درون مقعدی را به دارو آغشته کرده و هیچگونه آسیبی به آن وارد نکند.
طریقه مصرف از اپلیکاتور پماد آنتی هموروئید بسیار آسان بوده و به روش زیر می باشد:

• ابتدا دست ها و ناحیه مقعد را به خوبی شسته و خشک نمایید.
• اپلیکاتور را به پماد متصل کرده و درون دهانه مقعد قرار دهید.
• تیوپ پماد را فشار دهید تا دارو وارد مقعد شود.

داروی آنتی هموروئید در کدام نوع بواسیر تاثیر گذار است؟

هنگامی که بواسیر در مراحل اولیه باشد، با راهکار های ساده مانند تغییر رژیم غذایی، حمام نشیمنگاهی، مصرف ملین و استفاده از شیاف یا پماد آنتی هموروئید و همچنین در برخی موارد استعمال وازلین برای بواسیر قابل کنترل شدن است. اما زمانی که هموروئید به مراحل پیشرفته تری چون هموروئید خونی یا گرید 4 برسد، درمان خانگی بواسیر و یا استفاده از پماد تاثیری ندارد و بهترین راهکار، لیزر بواسیر است.

البته برخی افراد به طور خود درمانی از این پماد برای درمان بیرون زدگی مقعد استفاده می کنند که بیهوده بوده و از نتیجه ای برخوردار نیست و در برخی موارد سبب حاد شدن آن نیز می گردد. چرا که افراد به اشتباه وقت خود را صرف درمان های دارویی یا خانگی می کنند، که همین موضوع سبب اتلاف وقت و در نتیجه حد شدن عارضه می شود.

شیاف آنتی هموروئید

شیاف آنتی هموروئید از دیگر داروهای بهبود علائم هموروئید بوده که حاوی ماده بی حس کننده، التیام بخش و ضد دردی می باشد. این دارو معمولا در جهت درمان بواسیر داخلی و در درجه 1 موثر بوده و بهبودی را به همراه دارد. کاربرد این دارو به این گونه بوده که به دلیل جامد بودن نوع دارو به داخل مقعد فرو برده می شود تا بواسیر داخلی را تحت درمان قرار دهد. برای برخی افراد این سوال پیش می آید که آیا شیاف آنتی هموروئید باعث اسهال می شود؟ باید دانست که شیاف آنتی هموروئید به تنهایی یک عامل گوارشی یا موجب اخلال جدی نمی شود اما به دلیل نحوه اثر گذاری موجب مرطوب کردن روده و در نتیجه عبور راحت تر مدفوع می گردد که فرد احساس می کند اسهال شده است.

نکات مصرف شیاف آنتی هموروئید

اگر قصد استفاده از شیاف آنتی هموروئید را دارید، بهتر است به موارد ذکر شده توجه کنید.

• اگر دچار نارسایی قلب هستید
• دارای هرگونه عفونت یا تب هستید
• فشار خون بالایی دارید
• بیماری کلیوی دارید
• دارای سابقه بیماری های کلیوی یا زخم معده هستید

طریقه مصرف

طریقه استفاده از شیاف آنتی هموروئید بسیار آسان است. اما بهتر است به منظور پیشگیری از بروز عوارض و خطرات احتمالی با پزشک خود مشورت نمایید.
طریقه مصرف شیاف هموروئید به روش زیر است:

• بهتر است پس از هر بار اجابت مزاج از شیاف استفاده نمایید تا روده خالی باشد
• دست ها و ناحیه مقعد را قبل و بعد از استفاده از شیاف به خوبی بشویید
• شیاف را دقیقا لحظه استفاده از جلد در بیاورد تا در دستان شما آب نشود
• دراز کشیده و شیاف را درون مقعد قرار دهید
• پس از قرار دادن شیاف آنتی هموروئید 1 الی 3 ساعت از استفاده سرویس بهداشتی خودداری کنید تا دارو جذب شود